Het is iedere week feest in het asiel. Althans… voor mij dan, want ik geniet van al die mooie kopjes en de lieve knuffels die ik ontvang. Het is best eenzaam om in het asiel te wonen. Gelukkig is het voor veel katten kort. (Er zijn ook katten, en honden, die helaas al langer in het asiel wonen.). 

Het blijft iedere keer weer een verrassing of mijn bezoek succesvol is. Mijn streven is om in overleg met het asiel per week de katten te fotograferen die het dringendste een eigen thuis nodig hebben. Dat geldt voor alle katten denk ik, maar toch… Soms lukt dat niet omdat katten zelf de regisseurs zijn van hun fotoshoot. Sommige katten vinden mij nog eng. Zoals Dex, die ik in oktober fotografeerde en die de kamer deelde met Sky. Een kamergenoot eng vinden en niet je privéverblijf uit willen komen is ook een mogelijk scenario, Sky.

Hier zijn de katten van november:
Spidey, Poppy, Sky, Minou, Maya, Mila, Tonton & Pluum, Whiskas, Zyki, King, Romy en Tommy

Adopt don’t shop’. In het asiel zitten katten met een prachtig karakter. Adopteer of geef een zwerfkitten een thuis. Neem contact op met Dierenasiel Walcheren als je op zoek bent naar een pluizig gezinslid. De katten zijn op afspraak te bezoeken. Het zou zo mooi zijn als ze allemaal dit jaar nog hun ‘forever home’ vinden. 

Sinds begin oktober fotografeer ik een middag in de week de katten die in Dierenasiel Walcheren wachten op een eigen thuis. Het contact is heel spontaan tot stand gekomen en ik geniet er iedere week opnieuw van. Dat is helemaal niet gek, want het is nauwelijks werk te noemen… iedere week nieuwe lieve katten ontmoeten en spelen met de kittens.

Het is wel iedere week weer een verrassing of mijn bezoek succesvol is. Mijn streven is om, in overleg met het asiel, per week de katten te fotograferen die het dringendste een eigen thuis nodig hebben. Dat geldt voor alle katten denk ik, maar toch… Soms lukt dat niet omdat katten zelf de regisseurs zijn van hun fotoshoot. Sommige katten vinden mij nog eng. Een kamergenoot eng vinden en niet je privéverblijf uit willen komen is ook een mogelijk scenario. Ik doe wat kan. Mijn modellen zijn ‘in charge’.

Op mijn sweet rescue pagina vind je meer foto’s van de duo’s, ik-ben-liever-alleen-katten en kittens. Daar hou ik ook bij wie geadopteerd is. In de post van vandaag vind je alleen mijn favoriete foto’s.

Febe, Ninja, Snowy, Mitsy & Kruimel.
Rachel & Nox, Missie, Rocky & Luna, kittens Tip & Top.
Marley & Loulou, kittens Lapje en zusjes.
Macy, Moby & Matty, Dex.

‘Adopt don’t shop’. In het asiel zitten katten met een prachtig karakter. Adopteer of geef een zwerfkitten een thuis. Neem contact op met Dierenasiel Walcheren als je op zoek bent naar een pluizig gezinslid. De katten zijn op afspraak te bezoeken. Het zou zo mooi zijn als ze allemaal dit jaar nog hun ‘forever home’ vinden. 

Ach… wie zie ik nu op Timehop! Kleine Mies & Teddy. Vandaag zijn ze precies 5 jaar bij ons. 

Ik kan me het langverwachte telefoontje nog zo goed herinneren. Mies en Teddy mochten naar huis komen! We waren niet thuis maar hebben ons schema direct omgegooid. Vervoersmandje onderweg gekocht en op naar Rotterdam. 

Hun kittentijd was fantastisch om mee te maken. Het geluid van die rennende voetjes… Ook nu zijn deze twee dametjes nog steeds prachtig leuk. Ze slapen alleen niet meer zo lief in elkaars armen. 

Het is ook zo tof dat ik hun leven tot nu toe heel mooi heb kunnen vastleggen. In vijf jaar al ontelbare mooie herinneringen. Wie weet krijgen zij ook ooit hun eigen boek. 

Dankbaar voor hun aanwezigheid in ons gezin. Voor hun dagelijkse nooit vervelende fratsen. En ook blij dat we deze twee Rotterdamse zwerfkittens een mooi leven bij ons hebben kunnen geven.

In huize Poes! is het eigenlijk iedere dag dierendag. Piet, Teddy & Mies zijn onze gezinsleden van wie we dagelijks enorm genieten. Als ik deze drie gezichten zie, dan denk ik dat ze gelukkig zijn bij ons. 

Ondanks dat ze dagelijkse alle knuffels krijgen waar ze om vragen, er iedere dag lekker eten klaar staat, er plekjes zijn om zich in te verstoppen, palen zijn om in te klimmen en dat we lekker met z’n allen in bed kruipen aan het einde van de dag, geef ik ze vandaag toch een extra knuffel. 

Maar misschien gaat dierendag juist om die dieren die het niet goed hebben. Honden, katten en konijnen die geen fijn thuis hebben. Die in het asiel wachten op een gezin waar ze gelukkig kunnen zijn. Of fokdieren die in slechte omstandigheden gehouden worden. Wilde dieren die het steeds moeilijker hebben omdat hun habitat verdwijnt. Dieren in de bioindustrie die, opeen gepropt in een stal met weinig tot geen daglicht, een veel te kort leven hebben. Dat zijn de dieren waar het op dierendag om gaat. 

Ik ga maandag de katten fotograferen in het Walcherse dierenasiel. Dat is niet op dierendag maar het helpt hopelijk wel om de katten de weg naar hun gouden mandje te laten vinden. Doe jij vandaag iets voor die dieren die onze steun nodig hebben? 

Geniet extra van elkaar vandaag!

Black is er niet meer. Het voor mij onvoorstelbare is gebeurd. Op 4 mei is Black overleden. Het heeft een tijd geduurd voordat ik iets over hem kon schrijven. Het is tijd dat ik dat doe. Want het leven van Blackie was bijzonder, net zo bijzonder als hij voor mij was. Het was een afscheid waar ik al een tijd rekening mee hield, maar waar ik huizenhoog tegenop zag. En dat verdrietige moment daardoor ook ver wegstopte. Wat ik nooit kon voorzien: zijn vertrek zorgde ervoor dat ik stopte met fotograferen. 

Dieren brengen liefde in je leven. Voor mij ook levenslessen. De ene kat meer dan de andere. Ze zijn me allemaal even lief. Dat Black zoveel voor me zou betekenen, dat had ik op het moment dat hij in mijn leven kwam niet kunnen indenken. Als ik denk aan de mooie tijd samen, die veel te kort was omdat hij al volwassen was toen hij bij ons kwam, dan ben ik dankbaar voor zijn volhardendheid om bij ons te willen blijven. Hij wist wat hij wilde en dat is altijd zo gebleven. De manier waarop hij zich een ingang in mijn hart heeft gewurmd, brengt nog steeds een glimlach op mijn gezicht. 

Om Black’s verhaal op te schrijven kan ik er niet omheen om terug te denken aan ‘onze geschiedenis’. Black en Piet zijn namelijk de laatsten van een tijdperk. Zo voelt het althans, een periode dat er onnoemelijk veel veranderde in mijn, ons, leven. Dat Piet nu alleen nog over is, voelt ook als een langzaam afscheid. (Natuurlijk hebben we de twee meisjes ook nog, maar dat is een nieuw tijdperk.). Wat hebben we samen een hoop meegemaakt. Het verlies in korte tijd van ons ‘originele’ zestal, de verbouwing van ons geliefde dijkhuisje in Oud-Charlois, een tijdelijke verhuizing naar het platteland van Zeeland, een tweede echte verhuizing naar het platteland, met z’n vijven een jaar wonen in een krappe caravan en dan nog de jaarlange verbouwing van ons huidige huis. En al onze emoties die met al deze dingen gemoeid zijn. Het was soms niet makkelijk.

Eric en ik zijn in 2004 op #ghd2224 gaan samenwonen. Dat was het begin van elf jaar kattenliefde op Oud-Charlois. Het begin was spannend omdat we allebei een kattenclub van drie hadden die we samen zouden gaan voegen. Boven verwachting ging de introductie van Tom, Kees en Puk & Tipsie, Jesse en Begonia ontzettend goed. 

Kattenliefde… dat behoeft uitleg misschien. Ghd2224 bleek een magneet voor katten te zijn. In elf jaar tijd kregen we bezoek van 24 katten. De meesten waren niet gecastreerde katers die ’s nachts de boel bij elkaar schreeuwden. Met hulp van Stichting Zwerfkatten Rijnmond zijn de katers gevangen, geholpen en weer teruggeplaatst. Er waren echter ook tamme katten bij die zich bij ons aandienden.

Een half jaar na de verhuizing naar Ghd2224 liet Tara zich zien. Met bloedend hart heb ik haar naar het asiel gebracht. Want tja… met zes katten in huis is het best druk. Ze bleek geen eigenaar te hebben en was zwanger. Toch liet deze lieve pittige lapjespoes me niet los. Na drie maanden vrijwilliger te zijn geweest in het asiel heb ik haar weer mee naar huis genomen. 

Twee jaar later liet zwerfpoes Poppy zich zien. Ze zag er slecht uit en was niet tam. We gaven haar brokjes en dan toch maar een warm bedje in onze garage. Kort daarna dook ook Black op in onze tuin. Hij at stiekem mee en maakte gretig gebruik van het warme bedje van Poppy. 

Ondanks onze verwoede pogingen om hem over te halen op zoek te gaan naar een andere woonplek bleef hij om ons heen hangen. Onze kattenclub in huis was compleet en op nog een zwerfkat in de tuin zaten we niet te wachten. Blackie was echter volhardend en gelukkig ging het met Poppy samen redelijk. Er kwam dus een tweede warm bedje bij in de garage.

Black was een echt Rotterdams straatschoffie. We zagen hem regelmatig met zijn kop in een stuk folie, etend van een Turkse pizza. Dat heb je als je op Rotterdam-Zuid woont. Als we een ommetje liepen en hij kreeg ons in het vizier, dan liep hij miauwend met ons mee. Het was heel grappig om te ontdekken dat Poppy ongelooflijk jaloers bleek te zijn op de aandacht die ik van Black kreeg. Regelmatig sprong hij zonder uitnodiging op schoot en hij was altijd wel in onze buurt te vinden. Poppy ging dat uitproberen. Wat niet gemakkelijk was met een kat die je niet kunt aanraken. Na lange tijd ontdooide ze. Toen ze chronisch nierfalen kreeg verhuisde Poppy naar binnen. 

Na Tara, Poppy & Blackie kwam ook Piet bij ons aanwaaien. Hij bleek ook weer geen eigenaar te hebben, maar het asiel was vol. Met ‘terugkeergarantie’ ging Piet bij een kennis wonen. Dat bleek niet succesvol te zijn en na zeven slapeloze nachten van de kennis kregen we Piet weer terug. Daarna is hij niet meer weggegaan. Ook Piet wist wat hij wilde.

Je zult wel denken… dat moet inmiddels een huis vol met katten zijn geweest. Voor de komst van Piet verloren we in korte tijd Jesse, Puk en Tom. En ook ‘after Piet’ was het afscheid nemen van Begonia en Poppy. Het was een verrassing om te zien hoe liefdevol en geruststellend Piet was bij het afscheid van Poppy. (Afscheid nemen kon met al onze katten thuis gebeuren.).

Dat Piet bleef, had wel gevolgen, en zorgen, want Piet was letterlijk en figuurlijk een vechtersbaas van formaat. Black & Piet lagen elkaar niet. Na een heftig gevecht bleek Black een grote wond op zijn buik te hebben. Omdat we die wond dagelijks moesten verzorgen kwam Black binnen wonen. En hoe gek dat ook klinkt: binnen gedoogden Black en Piet elkaar wel. Zo vond ook Black zijn plek in huis. 

In 2014 gingen we proefwonen op het platteland. ‘Hèhè, het werd tijd!’ aldus Black. We waren nog met z’n vijven, Eric & ik en Tara, Black & Piet. Na de verhuizing veranderde de relatie tussen Black en Piet op slag. Vanaf dat moment waren ze grote vrienden. Toen na twee weken de tuindeuren opengingen gebeurde de ontdekking van de immens grote tuin dan ook met z’n drieën.

Begin 2014 was ik begonnen met een nieuw 365-project, iedere dag een foto met mijn iPhone (toen nog een 4.). Dat jaar stond mijn project in het teken van de katten (#a365withmycats). Hen te volgen in hun nieuwe omgeving was spannend, hilarisch en enorm genieten.

De definitieve stap naar het platteland begin 2016 werd ook toegejuicht. Voordat de verbouwing van ons huis echt van start ging pimpten we nog even ons tijdelijk verblijf op, een caravan uit 1984. Als je maanden samenwoont op een oppervlakte van 11m2, dan wil je wel dat die ruimte fijn is. De ‘woonkamer’ buiten van 2300m2 die de hele dag tot je beschikking staat, maakte veel goed. Negen maanden hebben we met veel plezier met z’n vijven in de caravan gewoond. De caravan staat er nog en soms zag ik Black nog wel eens met zijn neus achter het raam zitten. 

Black is altijd ‘mijn’ kat geweest. Alhoewel ik dat lange tijd niet beseft heb. Zodra ik zat was hij op mijn schoot te vinden. De traditionele ‘groene-badjas-momenten’ met koffie zijn door Poppy en Blackie ontstaan. Vanaf het begin had ik een speciaal fluitje voor hem waarmee ik hem riep als hij buiten was en waarop hij altijd reageerde. Hij was een wijze jongen die nergens bang voor was. Terwijl Tara & Piet uit logeren gingen tijdens de laatste loodjes van de verbouwing van Ghd2224 was hij bij ons om ons bij te staan. Hij was een avonturier en daredevil en liet duidelijk zien hoe je plezier maakte in het leven. Hij hield van chillen in het gras, vooral als wij buiten aan het werk waren. Hij hield van de zon en de zon hield van hem. Hij zat graag hoog, al was het maar op een balkje. Hij hield van samenzijn met de andere katten. Hij hield van samen koffiedrinken in de morgen (#morningcoffeewithmycats). Bietsen heeft hij nooit afgeleerd. Vooral bbq-en was zijn favoriet. Hij werd blij van jagen, alhoewel ik daar minder blij van werd. Hij was altijd dichtbij als ik achter de computer zat. Hij was mijn grote steun tijdens het samenstellen van Poes poes poes! Zijn boek.

Dat hij een meester was in levenslessen kreeg ik te voelen toen hij de hort op ging. Tijdens een korte trip naar Frankrijk vertrok hij. Dorp en eiland heb ik af-geflyerd om hem te vinden. Het verdriet was groot, maar ik twijfelde geen moment… Black was er nog, ergens, en hij zou weer veilig thuiskomen. Na vijf maanden was het moment daar dat ik hem weer in mijn armen kon sluiten. Zijn boodschap was ‘als je niet happy bent, pak je knapzak en ga de wijde wereld in’. Hij gaf me het goede voorbeeld.

Ik heb ongelooflijk veel foto’s van Black’s avonturen en capriolen kunnen maken. Hij was een geduldig model die er plezier in had voor me te poseren en me mee te nemen in zijn avonturen. Poes poes poes! is een ode aan hem. Het boek is een jaar uit zijn leven. Alle aspecten uit zijn leven komen erin voor. 

“Keep cool & enjoy”. Zijn leven in vier woorden samengevat in een foto die ik samen met hem maakte voor Picture the Holidays in 2010. Black was een grote levensgenieter en dat liet hij zien.

“Dank je wel voor je onvoorwaardelijke liefde, je grote steun en troost en je keuze voor mij lieve Black. Je zult altijd mijn lieve apeknapie blijven. We zien elkaar weer aan de andere kant.”

❤️

Jolanda